Crkva brvnara u Dubu teško se može uvrstiti u raskošne spomenike, već pre svega u one sa etnološkim značajem. Ona je u periodima kada je manastir Rača bila u ruševinama pruzimala ulogu duhovnog središta ovog kraja. Hram Hristovog Vaznesenja bio je metoh manastira Rače do 1885. godine kada je postala samostalna crkva i dobila svoju parohiju.

Prema raspoloživim izvorima hram je sagrađen krajem XVIII veka i to verovatno 1792. godine, obnovljena je 1828.god. Problem prestavlja pisanje Joakima Vujića u Puteštestviju po Srbiji iz 1826 .godine, jer je i on tu pominje iako se obnova po svim ostalim izvorima desila dve godine kasnije. Iz 1832. godine postoji izveštaj nahijskih starešina knezu Milošu o svim novosagrađenim hramovima. Po tom izveštaju hram je nastao 1792.godine, a u ustanku verovatno nije znatnije stradao, pa je to bio hram koji je Vujić pominjao u svome putopisu.

Ova Crkva predstavlja verovatno najlepše ostvarenje osaćanskih neimara. Po površini pripada u red najvećih drvenih crkava, a 1989. godine na izložbi povodom godišnjice Kosovske bitke ‘’ Manje poznate ikone jugozapadne Srbije ’’ bilo je izloženo nekoliko ikona iz crkve u Dubu. Crkve su davno prerasle dvoj duhovni značaj i postali su centri kulture i nacionalni stožer srpskog naroda. Ovakve crkve odigrale su posebno značajnu ulogu u očuvanju srpskog nacionalnog identita na Kosovu posle ukidanja Pećke patrijaršije 1766. godine Oko Crkava su se dešavali važni događaji i donošene su važne odluke. Drvene crkve su građene daleko od očiju Turaka, a često ni meštani susednih sela nisu znali za njihovo postojanje. One su se lako mogle premestiti i zbog toga su u narodnoj tradiciji ostale upamćenje kao leteće crkve. Srednjevekovni putopisci govore i o dvorovima srskih kraljeva i vlastele načinjenim od drveta. Osaćanski neimari sagradili su veliki broj drvenih crkava početkom XIX veka, a do danas je sačuvano njih 40 za koje se veruje da su je gradili Osaćani.