Verski objekti

anastir Dubnica se nalazi u selu Božetići na obroncima planine Javor. Dubnica je manastir lepe arhitekture i zagonetne istorije sa briljantno klesanim portalima, rozetama, prozorima i oltarskim nišama, koji su morali imati dugo trajanje i kraljevsko poreklo.

Najnoviji trag upućuje na prve decenije XV veka, preciznije na epohu oblasnih gospodara, kada je manastir Dubnica podignut na temeljima neke starije građevine. To je vreme kada su u Srbiji i Bosni velikaši i župani obnavljali utvrđene gradove. Međutim, od ostataka crkve manastira Dubnica i konaka iz tog perioda danas se malo šta može raspoznati. Na jedinom i već ispranom ostatku freske, na dovratniku portala naosa, tri od četiri slovna broja škrto svedoče da je Manastir Dubnica građen i živopisan 1422. godine. Posle više od dva veka, manastir Dubnica je doživeo svoj najveći uspon. Bilo je to u vremenu kada se na tronu raških mitropolita i kasnije pećkog patrijarha, nalazio Gavrilo Rajić – Rašković, jedan od najznamenitijih predstavnika poznate loze, kneževa Raškovića. Arsenije Čarnojević je, tumače pripovedači i hroničari, poslednju zimu pred Veliku Seobu proveo u Dubnici, bezbedan i siguran do proleća 1690. godine, kada je sa narodom i sveštenstvom prešao Savu i Dunav. Sa njima se selio i veliki broj žitelja Starog Vlaha i Polimlja, na čelu sa kneževima Raškovićima. Turci su zato manastir Dubnicu spalili do temelja. Manastir Dubnica je u tami vekova bio neugasivo kandilo između Javora i Uvca, tapija nemanjićke zemlje. Narod se u turskom ropstvu okupljao u potaji oko manastira Dubnice, krišom krštavao i venčavao. Gorele su sveće za žive i mrtve, prizivan Bog da vrati žive sa ratišta, da izagna osvajača, da podari novorođenče, da oprosti grehe…

Crkva u Radijevićima podignuta je 1808. godine. Po svom izgledu, obliku i načinu građenja odvaja se od ostalih crkava Zlatarskog kraja. Pod polovinom donje strane napravljena je magaza (podrum). Na krovu je izgrađena badža koja umesto za izlazak dima iskorišćena je za zvonik.

Na najlepšem delu Zlatara, na Vodenoj Poljani (1440 metara nadmorske visine), desetak kilometara od Nove Varoši, na putu prema Sjenici, okružena visokim četinarskim šumama izgrađena je crkva Svetih besrebrenika Kozme i Damjana, danas metoh manastira Mileševe. Od najvišeg vrha Zlatara (Velika krševa 1627m) udaljen je svega 2km, pa je prilikom posete idealno spojiti ove dve lepote, lepotu prirode i lepotu svetinje…
Hram je osveštan 14. jula 2007. godine. Ovu, po arhitektonskoj zamisli jedinstvenu bogomolju izgradili su najbolji neimari ovog kraja. Rađena je po uzoru na drevne kamene bogomolje raške graditeljske škole.
Ova duhovna oaza na Zlataru je namenjena putnicima namernicima, umetnicima i turistima koji traže mir i lek za dušu u zlatarskim šumama. Zemljište za crkvu darivalo je preduzeće Srbija šume, a zvono je poklonio prof. dr Mirko Vasiljević, dekan Pravnog fakulteta u Beogradu, koji je rođen u selu Pravoševa nedaleko od Vodene Poljane.
Pored crkve podignut je divan konak za prijem i boravak gostiju u istom stilu – od drveta – kao i hram.